W ten sposób - "stocznie z brylantami" - nazwaliśmy kilka tygodni temu nową, międzynarodową grupę
przemysłową Wadan Yards. Jej rdzeniem są zakłady w Wismarze i Rostocku kupione w ubiegłym roku przez kapitał rosyjski i koreański. Pisaliśmy wówczas, nawiązując do bankructwa polskich stoczni, że w
obecnej sytuacji tylko wyjątkowe przedsiębiorstwa mogą znaleźć branżowych nabywców. A wyjątkowość Wadan Yards polega na tym, że sprzedawca - koncern Aker Yards - dokapitalizował je patentami i na gazowce,
i na statki arktyczne, co stanowi atuty obecne razem prawdopodobnie tylko w jednej firmie koreańskiej.
Tymczasem okazało się, że w tym kryzysie nawet "brylanty" niczego nie gwarantują.
Wystarczyła odmowa odebrania gotowych statków przez jednego armatora, żeby wywracające się klocki domina dotarły do Wadan. Po utracie płynności zarząd zwrócił się do sądu o ochronę przed wierzycielami.
Wykorzystali to inni armatorzy, żeby wypowiedzieć kontrakty, a pozostali klienci - najgłośniej mówi się o Stenie - próbują renegocjować ceny, oczywiście na swoją korzyść.
Każdy dzień przynosi nowe
wiadomości z Wismaru i okolic. Mniejszościowy właściciel, koreański koncern STX właśnie sprzedał swój 30-procentowy udział w Wadan luksemburskiemu funduszowi Mandataria Finance, o którym wiadomo tyle, co
o nabywcach polskich stoczni. Zaś rząd niemiecki i konsorcjum banków udzieliły pożyczki w wysokości 190 milionów euro na rozpoczętą już budowę promów dla Steny (banki wysupłały tylko 19 mln). Zarząd,
syndyk i przedstawiciele rządu (!) negocjują ze Steną ("talks are extremely difficult", podają Niemcy), a jednocześnie intensywnie poszukują inwestora, który zastąpiłby rosyjski FLC West.
Wydarzenia te są ważne także dla nas, powinny być obserwowane i rozumiane, bo los tych dwóch stoczni jest swego rodzaju papierkiem lakmusowym dla całego przemysłu stoczniowego w Europie. Ten przemysł, a
w szczególności jego część produkująca statki towarowe, jest już światowej gospodarce niepotrzebny. Tak, jak w latach 80. ubiegłego wieku niepotrzebne stały się europejskie stocznie budujące wielkie
zbiornikowce. Nie pamiętamy, jak zniknęły?
Piszemy o losach firmy zza miedzy także po to, żeby zwrócić uwagę na sposób informowania o niej przez polskie media. Bo media, niestety, w pewien sposób
przyczyniły się - klajstrowaniem rzeczywistości - do kryzysu naszych stoczni. Parafrazując Passenta - służyły do zakrywania dziur w moście. A kiedy most się zawalił, zamiast objaśniać i porządkować natłok
newsów, zajęły się napuszczaniem na europejskie prawo i instytucje ustanowione do jego ochrony.
I trwa to nadal. Na przykład niemiecki korespondent "Naszego Dziennika" informując o nowej
pożyczce dla Wadan sugeruje, że firma jest na stałym rządowym zasiłku - podobnie jak polskie stocznie, ale bezkarnie. Tymczasem prosta suma przyznanych kredytów i gwarancji nie oznacza przecież
wypłaconych kwot, jeśli nie spełniono warunków umów kredytowych. Właśnie dlatego potrzebne są nowe decyzje. I o tym też trzeba napisać. A jak się nie napisze dokładnie, to czytelnicy czytają, co im w
duszy gra, a gra często, że są ofiarami unijnych prześladowań. Na internetowym Portalu Morskim, lekturze wielu stoczniowców, materiał "ND" ma komentarze, które też ilustrują kryzys - kryzys edukacji:
"kolejny raz ich rząd pompuje kasę w stocznie ale oczywiście babcia Neely nie ma nic przeciwko!".
Z internetu wynika, że spora grupa czytelników nie odróżnia pożyczki od darowizny, kredytu od
dotacji albo nie rozumie, że to samo słowo w języku potocznym oznacza co innego niż w języku prawnym. Ale prawdziwy problem polega na tym, iż te same przypadłości ma nie mniejsza grupa
dziennikarzy.
Wydrukuj artykuł
