W przeszłości Ziemia doświadczała potopów. Nie były to jednak lokalne powodzie, lecz kataklizmy na skalę globalną. Ostatni miał miejsce 12 tysięcy lat temu, a jego echa znalazły się w podaniach i mitach różnych religii. Znalazły się także w Biblii. Tak zwany potop mezopotamski był ostatnim w dziejach planety, a wspomnienie o nim pozostało m.in. w opowieści o arce Noego. Zdaniem Jerzego Wojciecha Piskorza-Nałęckiego, za kataklizmami stoją poślizgi skorupy ziemskiej (litosfery) po płynnej warstwie naszej planety. Hipotezę wyłożył w książce "Potopy. Tragiczne okresy w dziejach ludzkości". To wyjątkowa pozycja szczecińskiego wydawnictwa "Link", które na co dzień specjalizuje się w przewodnikach dla branży morskiej. Wyjątkowy jest także autor książki. Piskorz-Nałęcki jest bowiem w grodzie Gryfa postacią znaną. W latach siedemdziesiątych zaprojektował pierwsze statki chemikaliowce, jakie wybudowano w Szczecinie. Odbiorcami byli Norwegowie, a jednostki te świat zauważył i wyróżnił. Nic więc dziwnego, że znający się na statkach konstruktor zabrał się za wodę, po której one pływają. "Poślizgów litosfery i będących ich konsekwencją potopów było wiele w historii naszej planety. Bowiem były one nieodłączną cechą wszystkich okresów zlodowaceń, których zapewne było co najmniej kilka. Efektem końcowym każdego poślizgu litosfery były zmiany położenia wszystkich kontynentów względem biegunów Ziemi" - czytamy we wprowadzeniu do książki. W efekcie w ciągu krótkiego czasu, od kilku do kilkunastu dni, zatopieniu ulegały całe połacie kontynentów. Na szczęście nie jednocześnie. "Z przeprowadzonej analizy wynika, że w końcowym okresie ostatniej epoki lodowcowej takie kataklizmy występowały co 35-50 tys. lat, a ostatnie występowały w czasach, kiedy na Ziemi żyli już ludzie" - czytamy w książce. Według autora może to oznaczać, że historia ludzkości jest znacznie dłuższa od podręcznikowej, gdyż wspomnienia kilku potopów zachowały się w pamięci homo sapiens. I tu Piskorz-Nałęcki obszernie przytacza szereg przykładów podań, mitów zapisanych lub ustnie przekazywanych w różnych kulturach. Co oczywiste, każdy taki kataklizm pogarszał egzystencję ludzi i zmuszał ich do wędrówek. W swej opinii, że za globalne katastrofy odpowiedzialne były poślizgi litosfery na płynnej magmie wnętrza Ziemi, autor oparł się na teorii sformułowanej w połowie XX wieku przez profesora Charlesa H. Hapgooda. Do jednej z książek tego naukowca wprowadzenie napisał sam Albert Einstein, który uznał ideę za "oryginalną" i "niezwykle prostą". Po prostu: w rejonach polarnych występuje lód rozmieszczony nieregularnie wokół biegunów. Na te niesymetrycznie rozłożone pokłady działa ruch wirowy Ziemi, a to z kolei wytwarza siłę odśrodkową. Jeżeli osiągnięta zostanie wartość krytyczna, skorupa ziemska ślizga się po planecie i potop gotowy. Piskorz-Nałęcki rozbiera kataklizm na czynniki pierwsze. Analizuje, jak potop mógł przebiegać na lądach sąsiadujących z poszczególnymi oceanami, a także Morzu Śródziemnym i Bałtyku. Opisuje ślady ostatniego poślizgu litosfery. Zastanawia się nad wpływem takiego zjawiska na rozwój kolejnych cywilizacji. Stawia kwestię, czy Hiperborea to legendarna Atlantyda. W ostatnim rozdziale pada dramatyczne pytanie: co dalej? "Potopy" wciągają, bo napisane są przystępnym językiem. Konstruktor chemikaliowców z pasją naukowca zaskakuje na plus podjętym tematem i profesjonalizmem w jego przekazaniu czytelnikowi. "To wyjątkowa pozycja na polskim i światowym rynku wydawniczym" - uważa wydawca.